IN MEMORIAM Jovan Klajić (1943-2021)
Protojerej-stavrofor Jovan Klajić bio je dugogodišnji sveštenik u eparhijama Sremskoj Osečkopoljskoj i baranjskoj, a upokojio se 23. novembra u 78. godini života.
Jovan Klajić rođen na salašu Čvorkovac, nedaleko od Dalja, 9. jula 1943. godine, kao treće dete roditelja oca Branka Klajića i majke Dragice rođene Varnica. Rođen u nesrećno vreme, u toku Drugog svetskog rata, ime dobija po pradedi Jovanu. Prve godine njegovog detinjstva bile su strašne i teške. Njegovu majku Dragicu, dedu Sretu i još četiri člana uže porodice uhapsili su i streljali Nemci 9. novembra 1944. godine u Osijeku.
Ostavši s godinu dana bez majčine brige, jedno vreme boravi u Dalju sa sestrom Danicom kod tetke Bojane, a kasnije kod najstarijeg strica Matije i strine Zlatice u Bijelom Brdu, koji su brinuli o njima, zamenjujući majku, koja je prekim sudom fašista osuđena na smrt.
Ubrzo zatim, već 1949. godine, porodica se seli u Čepin, u kuću pomajke Milice, gde mali Jovan upisuje i završava osnovnu školu. Tu je stasavao uz oca Branka i pomajku Milicu koja je bila iz čestite i pobožne hrišćanske porodice, te je u tom duhu vaspitavala i decu.
Po završetku osmog razreda, 1959. godine, po preporuci novog sveštenika čepinskog protojereja Stevana Lučića, upisuje Srpsku pravoslavnu bogosloviju Svetog Save u Beogradu. Nakon završetka bogoslovije 1964. godine, po blagoslovu episkopa sremskog gospodina Makarija, 13. oktobra 1966. godine u Čepinu sklapa crkveni brak sa Ljubicom Todorov iz Tovariševa.
Dana 20. oktobra 1966. godine episkop sremski gospodin Makarije rukopoložio ga je u hramu Svetoga arhangela Mihaila u Čepinu u čin đakona, a 20. novembra iste godine u čin prezvitera, te biva postavljen za privremenog paroha erdevičkog, bingulskog i ljubskog sa sedištem u Erdeviku. U Erdeviku im se 11. septembra 1967. godine rodila ćerka, kojoj su dali ime, po ubijenoj majci – mučenici, Dragica.
Veoma dobro primljen kao mladi sveštenik, odmah organizuje verski život u parohiji koja tada, u “komunističko vreme”, nije bio baš na zavidnom nivou. Već 1971. godine, generalno je spolja uređena crkva Prenosa moštiju svetoga oca Nikolaja u Erdeviku i kapela Svetoga velikomučenika Georgija u Binguli. Nekoliko godina kasnije, tačnije 1974. godine, trudom i zalaganjem oca Jovana, generalno je obnovljena, gotovo porušena u toku Drugog svetskog rata, crkva Svetog velikomučenika Dimitrija u malom selu Ljuba na Fruškoj gori. Tronosanje i osvećenje hrama izvršio je episkop sremski gospodin Makarije, koji je tom prilikom odlikovao oca Jovana pravom nošenja crvenog pojasa.
Za posebne zasluge, a po potrebi službe, 1. novembra 1974. godine postavljen je za paroha prve parohije daljske. Njegovo Preosveštenstvo episkop bački i administrator sremski gospodin Nikanor, na drugi dan Vaskrsa 1980. odlikuje ga činom protonamesnika.
Dolaskom na daljsku parohiju, otac Jovan nastavlja uspešan rad na podizanju nivoa verskog života, ali uporedo s tim, vrši i pripremu za generalnu obnovu hrama Svetog velikomučenika Dimitrija u Dalju. U sklopu toga 1984. godine postavljen je novi toranj s bakrom. Na Svetoj Liturgiji 14. maja 1989. godine, prilikom osvećenja i tronosanja hrama Svetog velikomučenika Dimitrija u Dalju, odlikovan je činom protojereja. Osvećenje hrama izvršeno je u prisustvu Njegove Svetosti Patrijarha srpskog gospodina Germana, episkopa žičkog gospodina Stefana, episkopa timočkog gospodina Save i episkopa sremskog gospodina Vasilija.
Posle 18 godina, po potrebi službe, a po odluci episkopa osečkopoljskog i baranjskog gospodina Lukijana 1992. godine, premešten je na parohiju Erdut. Na predlog episkopa Lukijana, 1996. godine, Sveti arhijerejski sinod Srpske pravoslavne Crkve odlikovao ga je najvišim činom za mirskog sveštenika, činom protojereja-stavrofora, s pravom nošenja krsta. Ubrzo posle toga, 1998. godine, poverena mu je dušnost da uspostavi crkveni život u napuštenim i u ratu uništenim parohijama Čepin, Dopsin, Majar, Slobodna Vlast, Budimci, Bela Loza i Belišće.
Vreme i mesto sahrane biće naknadno objavljeni.
Slava mu i pokoj duši!